KRZYK = ROZPACZ

Milosc cierpliwa jest
Milosc nie zazdrosci nie szuka poklasku...

Milosc jednak doprowadza tez do obledu i rozpaczy. Zaborcza milosc.

Jak kochamy druga osobe nie mozemy bez niej zyc. Nie mozemy oddychac. Wszedzi czujemy jej zapach, slyszymy jej glos, widzimy usmiech.

Gdy spimy tylko o tej osobie snimy. Tylko z nia przebywac chcemy. W dnie i w nocy 24 h/365 dni w roku chodzimy w amoku.
I zawlaszczamy ta druga osobe. Jest nasza i niczyja wiecej. Zazdrosc. Obled. To juz nie jest ona. To juz czesc nas samych...

Z milosci mozna zabic osobe ukochana jezeli ta odrzuci milosc nasza (patrz ostatnia sekwencja w filmie "Dom latajacych sztyletow"). Jezeli przerwie nić . Nić, ktora oplata dwie kochajace sie nawzajem osoby tworzac jedna istote. Gdy drugiej osoby zabraknie - nie czujemy braku jej - tylko brak samego siebie. Jakby jakas czastka z nas przepadla.

Dlatego jebac alkopoligamie. Czlowiek jest monogamista i szuka swej drugiej polowki. Jednak na szlaku tym spotyka wiele osob w ktorych probuje znalezc ta polowke. Z wieloma z nich jest. W tym sensie jest poligamista, a raczej seryjnym monogamista, bo w kazdej z nich szuka tej jednej jedynej. W kazdej z nich szuka brakujacego siebie. Dopelnienia.

Odrzucenie przez osobe ktora sie kocha czesto doprowadza do rozpaczy. Czesto rozpacz jest tez krzykiem. Jak w obrazie Muncha... jest to ostatni obraz cyklu "Milosc", w ktorym mezczyzna zostal porzucony przez kobiete. I co ciekawe "Krzyk" najpierw nazywal sie "Rozpacz", jak czytamy w biografii Muncha:

Kiedy obraz po raz pierwszy wystawiono w Berlinie 3 grudnia 1893 roku, nosił tytuł „Rozpacz”. Później jednak nazwano go „Krzyk”. W Berlinie praca ta zamykała serię obrazów, którą Munch zaplanował wiosną. Nazwał ją „Die Liebe”, czyli „Miłość”. Był to jego pierwszy świadomie skomponowany cykl (…) Składał się z sześciu obrazów. Pierwszym była „Letnia noc” (nazywana również „Głosem”), przedstawiająca kobietę w sosnowym lesie nad brzegiem, zwróconą przodem do widza. Za nią widać niski księżyc i jego charakterystyczne odbicie w morzu. Po nim był „Pocałunek”, gwałtowne przedstawienie dwojga ludzi, którzy dosłownie stapiają się w jedno („jak bezkształtna grudka” - stwierdził pewien niezadowolony krytyk berliński). Kontynuację stanowiły tematy nawiązujące do zazdrości, a cały cykl kończył się przedstawieniem rozpaczy, czy jak kto woli, krzyku.[1]
[1] Atle Ness, Munch biografia, przeł. I. Zimnicka, Warszawa 2007, str. 142/

Mimo, ze mozemy rozpaczac to jednak chyba warto kochac. Bo to piekne uczucie.
Czego sobie i Wam zycze.
Pozdro.

P. S. Jakis taki kurwa kobiecy ten post, co nie? Trudno. Wrazliwy hardcorowiec ze mnie ;) Heh.